Filmtips onder de 3000 (imdb) votes

De enigszins arbitraire grens van 3000 votes is gekozen door de pijnlijke realisatie dat deze 12 films bij elkaar waarschijnlijk minder gezien zijn of in ieder geval minder votes hebben dan een film als Manos: The Hands of Fate of nog erger The Hottie & the Nottie die beide rond de 30.000 votes zitten. De kans dat de films die ik hier heb uitgezocht een breed publiek aanspreken is gezien de restrictie van het niet meer dan 3000 stemmen mogen hebben zeer klein. De moeite waard zijn zij wel en zeker voor wie open staat voor films die de mogelijkheid hebben om een unieke ervaring te geven en je filmhorizon te verbreden.

 

 

01 Jeanne Dielman, 23 Quai du Commerce, 1080 Bruxelles 1975

3 dagen in het leven van een huisvrouw, bijna 3 ½ uur lang realtime/longtakes… Ok ik begrijp waarom zo weinig mensen deze film hebben gezien. Deze meditatieve manier van framing en longtakes geven wel de mogelijkheid om de nuances uit de film te halen en je voor te bereiden op de uiteindelijke climax. Staat niet voor niets op plaats 36 in de lijst van de beste films volgens het British Film Institute.

 

 

 

02 Face to Face 1976

Geregisseerd door Ingmar Bergman, cinematografie door Sven Nykvist en met perfecte acteerprestaties van Liv Ullmann De enige reden dat deze film niet zo veel gezien wordt is omdat deze moeilijk is om te vinden, zo is de film nooit uitgebracht in de Tartan, Criterion en Moskwood collectie van Bergman die wel de obscure eerdere films en latere tv films van Bergman hebben uitgebracht. Illegaal downloaden? Nee natuurlijk niet… het kan waarschijnlijk wel.

 

 

 

03 The Cremator 1969

Tsjechische film die aan de psychologische horror van Polanski’s Repulsion doet denken in de stijl van de Tsjechische New Wave maar wel meer leunt op sfeer en (camera) stijl dan zijn bekende land en (destijds) stijlgenoot Milos Forman. De film toont een man wiens waanideeën steeds meer worden gevoed door macht en het opkomende facisme, deze weg wordt op zo’n rustige wijze weergegeven dat wij de afstand van de protagonist niet verliezen waarin de kracht van de psychologische horror van de film ligt.

 

 

 

04 Viaggio in Italia1954

De Vervreemding van het getrouwde stel Ingrid Bergman en George Sanders van elkaar weergegeven door de relatie met de onbekende omgeving en de onmogelijkheid om nog een ‘werkelijk’ gesprek te hebben. Waar Rossellini eerder het Italiaans neorealisme definieert krijgt deze film het persoonlijke karakter zoals wij later kunnen zien in de existentialistische zoektocht van Antonioni en de problemen van communicatie die Godard in zijn films van de jaren 60 weergeeft. Door het gebrek aan conventioneel narratief is geduld nodig bij het kijken wat de film ook zeker verdient.

 

 

05 Deep End 1970

Coming-of-age film waarin de naïeve Michael tijdens zijn werk in een badhuis geobsedeerd raakt door de schoonheid van Susan die als tegenpool op cynische wijze de klanten van het badhuis en geliefden behandelt als middelen voor een doel. Het badhuis zit vol symbolisme van verlangen en geweld, een fantasie voor wat je niet kan krijgen en waarbij er geen weg terug is door de hints die de regisseur geeft. Stilistisch, grappig en tragisch met soundtrack van Cat Stevens.

 

 

06 The Burmese Harp 1956

Studie naar humaniteit ten tijde van oorlog, de waarde die overblijft van een verloren Japan weergegeven als spirituele reis waarin muziek verbroederd en het eervol sterven in strijd laat verschuiven naar het net zo moeilijke eervol herstel door het terugkeren naar menselijke waarden. Een van de films die het beste de futiliteit van oorlog weergeeft en daarbij mag genoemd worden met films als Paths of Glory van Kubrick

 

 

07 Prima Della Rivoluzione 1964

Bertolucci was 22 jaar oud ten tijde van het maken van deze film, de film mist dan ook de focus van zijn latere films door de wat incoherente manier van filmen. Als verhaal over de revolutie, de keuze die de protagonist moet maken tussen de bourgeoisie en het marxistische proletariaat hoef je de film ook niet te zien. Wat deze film het beste doet is in een jeugdige enthousiasme de dromer weer te geven van de door Bertolucci zo geliefde nouvelle vague, een dromer die voor altijd voor de revolutie zal leven omdat werkelijke verandering niet mogelijk is. Als een eerbetoon aan film zijn er weinig die deze kunnen evenaren.

 

 

08 Céline et Julie vont en bateau – Phantom Ladies Over Paris 1974

Begint als een zoektocht die vergelijkbaar is met Alice die het witte konijn achtervolgt. De vergelijking met Alice in Wonderland blijft maar de wereld waar de personages instappen is 100% een filmwereld, in een metaniveau tussen werkelijkheid en illusie, heden en verleden en de wereld en dromen. Een van de origineelste films die je kan zien.

 

 

 

09 La maman et la putain 1973

Een bekend onderwerp van de Nouvelle Vague, de ménage à trois en dat tussen narcistische bohémien die 220 minuten praten over hun zelfmedelijden en seks. Door de Cahiers du Cinéma uitgeroepen tot de beste film van de jaren 70 en winnaar van de Grand Prix van de jury in Cannes. Een ontroerend portret van de betekenisloosheid en desillusie van het leven na de revolutie van mei 1968.

 

 

 

10 My Winnipeg 2007

Aan Guy Maddin werd gevraagd om een documentaire te maken over zijn geboorteplaats. In plaats van de werkelijke stad duiken wij in de psyche van Maddin die feit en fictie mengt om zijn melancholische nostalgie te verbeelden in de stijl die alleen te vinden is bij Maddin, die als een beschrijving al mogelijk is de vergelijking heeft met een droom van een nooit gemaakte stomme film. Hypnotisch poëtisch en soms manisch en als reis in het geheugen van wat er niet meer is ongeëvenaard.

 

 

 

11 Yukinojô henge 1963

De relaties met het Kabuki theater, de onnagata (acteur die vrouwenrollen speelt) en als eerbetoon voor de 300^ste rol van de acteur Kazuo Hasegawa zal de niet Japanse kijker waarschijnlijk ontgaan. Wat er overblijft is een bizarre, theatrale, speelse en campy film wiens cinematografie het een unieke beleving maakt.

 

12 O Pagador de Promessas 1962

Na de wonderbaarlijke genezing van een ezel die het enige bezit is van de protagonist Burro moet deze zijn belofte nakomen aan de ‘geest’ die zijn ezel heeft gered. Het nakomen van de belofte is in eerste instantie een pelgrimstocht waarbij Burro een zwaar kruis naar de heilige plek moet brengen, de kerk van Santa Barbara. Het nakomen van de belofte verandert bij aankomst naar een strijdt tegen de katholieke kerk die een veto op geloof lijkt te hebben en intolerant is tegenover de ‘simpele’ boer. Tegelijkertijd tragisch en mooi, de simpele man in tijden van tegenslag in de neorealistische traditie van De Sica en winnaar van de Gouden Palm (Cannes)