Recensie: Silver Linings Playbook

In een discussie of het recenseren zelf blijft het probleem van objectiviteit. De vraag wat echt is ten opzichte van de beleving die een film geeft lijkt zo een irrelevante vraag gezien film niets meer is dan een beleving. De vraag is aan de andere kant overbodig door zijn simpliciteit, de opmerking dat suiker zoet smaakt heeft geen verantwoording nodig. Als een film echter een positieve boodschap probeert te geven van hoop en liefde zoals ‘Silver linings Playbook’ dit probeert te doen, moet de weg naar deze emotie/beleving een eerlijkheid hebben waarbij de vergelijking met ‘smaak’ niet meer te maken is, zeker niet als het de psychische aandoening van de protagonisten enigszins serieus wil nemen. Dit is precies wat er misgaat in ‘Silver linings Playbook, alle emoties die wij tijdens het kijken ervaren worden weergegeven zonder dat deze ergens op gebaseerd zijn of in een natuurlijk verloop van omstandigheden zijn te plaatsen. De ‘silver lining’ is zo geforceerd op het verhaal in plaats van opgebouwd door het verhaal. Dit begint met de gewelddadige uitbarstingen van Pat (Bradley Cooper) die, om geen hekel aan zijn karakter te krijgen, gericht zijn op iemand die hij betrapt op vreemdgaan met zijn vrouw en later op een racist tijdens een american football wedstrijd, en welke worden geplaatst als gevolg van zijn bipolaire stoornis, maar aan de andere kant te begrijpen zijn zelfs voor de pacifisten onder ons. De stoornis die de protagonisten vertonen verandert op die manier van geloofwaardigheid naar een plotelement dat het verhaal een meer emotionele lading moet geven en dienst moet doen als onschuldige ‘quirk’ voor komisch effect. Een bipolaire stoornis of depressie lijkt opgelost te worden door een danswedstrijd, en de weddenschap die hierbij gehouden wordt schept de familieband waardoor de boodschap van hoop wordt gereduceerd tot dezelfde hoop tot het winnen van de loterij: leeg en irrelevant voor de uitkomst.

De eerdere vergelijking met ‘smaak’ blijft zo, de ingrediënten zijn goed uitgezocht, met het camerawerk en de muziek is niet veel mis en samen met de acteerprestaties wordt er veel moeite gedaan om geloofwaardige persoonlijkheden te creëren waardoor de beleving nog kan werken, het script zorgt er echter voor dat deze ‘emoties’ als lege calorieën snel in de vergetelheid zullen raken.