Recensie: Queen of Earth
Queen of earth
Queen of earth toont de relatie tussen de ‘beste vriendinnen’ Catherine en Virginia, gespeeld door Elisabeth Moss (Mad Men) en Katherine Waterston (Inherent Vice). De regisseur Alex Ross Perry die eerder het intellectualisme van New York à la Woody Allen/Noah Baumbach verkende in de comedy Listen up Philip (2014) verlaat deze setting voor een afgelegen vakantiehuis. Als het comedy genre waar Alex Ross Perry het meest mee wordt geassocieerd verplaatst naar psychologisch drama is het onmogelijk niet aan de relatie te denken tussen Liv Ullmann and Bibi Andersson in Persona (1966). De blauwdruk van Queen of earth lijkt dan ook Bergman’s Persona te zijn, het grootste verschil is hier dat de negatie mentale toestand van depressie en ‘anxiety’ in de films van Bergman komen vanuit de vraag: “hoe kan ik iets in deze wereld doen” die Catherine en Virginia omdraaien naar “hoe kan de wereld dit mij aandoen”.
De titel van de film krijgt zo ook zijn betekenis, Catherine en Virginia zijn elitaire zelfgenoegzame koninginnen van hun eigen wereld en elke actie die tegen hun troonrecht ingaat wordt gezien als een belediging. Hier ligt de kracht van Alex Ross Perry, het scheppen van karakters die op papier de meest onsympathieke protagonisten zouden zijn die hij in een soort ruwe eerlijkheid weet om te toveren tot mensen waar wij evengoed sympathie voor kunnen hebben. Het acteerwerk van vooral Elisabeth Moss helpt hierbij en is subliem in haar rol van de vrouw in een zenuwinzinking en spreekwoordelijke “descent into madness”. De humor is niet helemaal verdwenen maar is nu inkt zwart, los van wat referenties naar Listen up Philip zoals het lezen van “Madness and Women” en de fles Laphroaig die geen rol spelen in Queen of earth maar als ‘prop’ fungeren in het elitaire spel van Listen up Philip, die alleen te zien zijn als een knipoog voor de incrowd De cinematografie en muziek die een jaren 70 psychologisch drama sfeer scheppen (denk aan Roman Polanski’s ‘apartment’ trilogie) zorgen voor een nerveuse spanning, de tijd die verspringt tussen het nu en hun vorige bezoek aan het vakantiehuis een jaar geleden verwisseld de spanning tussen Catherine en Virginia van plus naar min, maar blijven elkaars tegenpolen en plaatst hun beide in een oneindige cyclus van hun ‘codependent relationship’ maar zorgt ook voor ambiguïteit en verwarring voor de kijkers die een wat conventionelere verhaalstructuur verwachten. Uiteindelijk zal de film zijn publiek verdelen, wat iets positiefs is gezien: “If everybody agrees, you must have done something wrong,” aldus Nicolas Winding Refn