Jeroen – Cani Illuminati

2019 – Onze lijstjes

Jeroen — Fri, 14 Feb 2020 08:13:55 +0000

Dit keer wederom ná uitreiking van de Academy Awards…

Jeroen

Sander

Wouter

2018 – Onze Lijstjes

Jeroen — Tue, 26 Feb 2019 08:20:58 +0000

Dit keer net even ná de Oscars…onze lijstjes van het afgelopen jaar. Wel even wennen aan die nieuwe WordPress editor trouwens…

Jeroen

Mark

Martijn

Volgt..

Sander

Wouter

2017 – Onze Lijstjes

Jeroen — Sat, 03 Mar 2018 14:49:02 +0000

Dit weekend worden de Academy Awards weer uitgereikt. Blijkbaar vinden we die zodanig interessant dat we dat weer als ijkmoment kiezen voor onze lijstjes. Dus…hier zijn ze weer.

Jeroen

Mark

Martijn

Sander

En een eervolle vermelding voor Jim & Andy.

Wouter

2016 – Onze Lijstjes

Jeroen — Sun, 26 Feb 2017 11:36:24 +0000

Vannacht worden de Oscars weer uitgereikt. Tijd voor de lijstjes…

Jeroen

Mark

Slechtste film: Suicide Squad.

Martijn

Sander

En een eervolle vermelding voor The Love Witch.

Wouter

2015 – Onze Lijstjes

Jeroen — Tue, 16 Feb 2016 08:19:04 +0000

De Oscars staan weer voor de deur. Daarom ook weer onze lijstjes. Met extra deze keer: Ton, met maar liefst twee schaakfilms. Lees en huiver.

Jeroen

Mark

Martijn

Sander

Ton

Wouter

2014 – Onze lijstjes

Jeroen — Thu, 19 Feb 2015 10:59:48 +0000

Op veler verzoek ook dit jaar weer een overzicht van onze 10 favoriete films van het afgelopen jaar. Met natuurlijk alijd het risico dat iemand’s lijst er anders uit gezien zou hebben als de bewuste persoon film x wél al gezien had. So be it…

Jeroen

Mark

Crap in 2014: Sin City: A Dame to Kill For, Bad Neighbours, The Interview

Martijn

Sander

Wouter

Recensie: The Return of Doctor X

Jeroen — Mon, 13 Jan 2014 21:11:20 +0000

Humphrey Bogart als vampier/zombie met een wit konijntje op de arm. Wie wil dat nou niet zien? Ik in ieder geval wel. Bogie is gewoon een filmheld en hem zien schitteren in z’n enige horrorfilm moest er bij mij gewoon een keer van komen. The Return of Doctor X stamt uit 1939, vlak voordat hij echt doorbrak als grote ster met High Sierra en The Maltese Falcon. Ik zag recent de documentaire ‘Bacall on Bogart’ en daarin werd deze film kort genoemd en mijn geheugen opgefrist dat ik ‘m toch eens moest gaan zien. Aldus geschiedde..

Eerst even de synopsis in het kort. Een reporter bij een krant heeft een interview met een bekende actrice, maar treft haar dood in haar hotelkamer aan. De volgende dag verschijnt ze echter springlevend bij de krant, wordt onze reporter ontslagen en gaat hij op onderzoek uit wat er echt gebeurd is. Ik wil het uiteraard niet al te veel verklappen, maar het is een soort mix van een vampierverhaal, iets zombie-achtigs en Frankenstein. Het is een typische low budget film uit die tijd; vooral veel dialoog dus en eenvoudige sets.

Jaren ’30 horror is natuurlijk niet eng, maar moet het hebben van een combinatie van mysterie, sfeer en sterke personages om de tand des tijd te overleven. Dat doet deze film best redelijk, maar alleen het feit dat Bogart meedoet zorgt er denk ik voor dat de film niet allang vergeten is. De film is zeker niet slecht, maar ook geen hoogvlieger uit die tijd.

Op zich het verhaal best okee, zeker gezien de nieuwe beperkingen door de toen vrij recent ingevoerde productiecode. De ontwikkelingen volgen zich logisch en interessant genoeg op en door de lengte (een uurtje) gaat het niet vervelen. Wat het wel mist is echt overtuigende rollen. De rol van Dr. Flegg is wellicht de sterkste en wordt goed neergezet als slechte maar gedoemde villain. De hoofdrol van de reporter moet op sommige momenten voor comic relief zorgen, maar is eigenlijk niet zo bijster grappig. De twee dames in het stuk zijn bijrollen die prima ingevuld worden, maar er ook niet echt uitspringen. De andere dokter (Rhodes) ben ik al bijna weer vergeten.

Bogart tenslotte doet het zeker niet slecht als Marshall Quesne / Doctor X, maar is niet echt in z’n element. Het leek mij eerder een natuurlijke rol voor Boris Karloff (die schijnbaar ook in beeld was voor de rol). Het is vooral bijzonder om Bogart in lijkbleke make-up met een witte streep in z’n haar te zien. Bogart zelf was er zelf niet bijzonder trots op en blij mee naar het schijnt.

Cinematografisch is er niet heel veel bijzonders te melden vond ik zelf. Het is allemaal netjes volgens het boekje gedaan, niets op aan te merken, maar echt creatief en opvallend is het ook niet. Alleen het lab van Dr. Flegg springt er wellicht uit door een mooie set.

Tenzij je echt hardcore oude horrorfilm fan bent, is er eigenlijk maar één echte reden om deze film te kijken en dat is de curiositeit om Bogart in een voor hem zeer aparte rol te zien. Ik ben zelf nu met name benieuwd hoe de film eruit gezien zou hebben als Karloff de rol van Quesne had gespeeld, Basil Rathbone de rol van Dr. Flegg, Simone Simon (of Fay Wray) de rol van Joan Vance en de regie bij iemand als Jacques Tourneur had gelegen. Maar ja..

2013 – Onze lijstjes

Jeroen — Sun, 12 Jan 2014 14:48:55 +0000

Hoewel dit blog enigszins stil lijkt te liggen op het moment, vonden we het toch een leuk idee om een kort retrospectief over 2013 te plaatsen in de vorm van de top 10 over 2013 van de verschillende leden (voor gezien tot dusver uiteraard). Bij deze.

Jeroen

Mark

Martijn

Sander

Wouter

Recensie: Manos: The Hands of Fate

Jeroen — Mon, 21 Oct 2013 21:22:41 +0000

Zo, dat was anderhalf uur van m’n leven die ik nooit meer terug krijg. Eens in de zoveel tijd klik ik wel eens door de IMDb Bottom 100 heen. Gewoon uit nieuwsgierigheid om te kijken of er iets in staat dat me interessant genoeg lijkt om te kijken. Blijkbaar besluit ik nagenoeg altijd dat dat niet het geval is, want ik had er tot dusver slechts 1 uit die lijst gezien. Nu twee.

Deze film staat op het moment van schrijven op 2. Andere ‘toppers’ uit mijn slechte film ervaring waren eerder The Room, Birdemic en Alice in Murderland. Maar die films hadden in al hun slechtheid nog iets hilarisch waardoor je er nog plezier uit kunt halen en genieten daarom een cultstatus (de eerste twee althans). Manos: The Hands of Fate niet. Dit was echt een martelgang.

Ik weet niet waar ik moet beginnen om de slechte punten van dit gedrocht te benoemen. Het zijn er gewoonweg te veel. Over mogelijk goede punten of verzachtende omstandigheden kan ik ook kort zijn; die zijn er niet. Niets is zo slecht dat het grappig wordt; het is gewoon traag, verschrikkelijk en pijnlijk voor de zintuigen.

De versie ik aanschouwd heb, is die met commentaartrack van Mystery Science Theater 3000. Dat zou, naar ik las, de film iets draaglijker moeten maken. Ik had nog niet eerder iets van die serie gezien, alleen gelezen. Maar echt helpen deed het niet. Ik ben er achter gekomen dat ik ook MST3K niet grappig vind. Het zorgde er in dit geval hoogstens voor dat de aandacht af en toe van de film werd afgeleid. En dat was dan wel enigszins aangenaam.

Ik ga er niet meer woorden aan vuil maken. Sla Manos: The Hands of Fate gewoon over, tenzij je de behoefte voelt om je ogen en oren te laten bloeden.

Oh, toch nog één lichtpunt: het artwork van de DVD release. Dat ziet er tof uit. Schijn bedriegt dus.

Recensie: The King of Kong

Jeroen — Wed, 11 Sep 2013 16:50:36 +0000

Ik ben deze week begonnen met een nieuw cursusje via Coursera: Online Games – Literature, New Media, and Narrative. In deze eerste week sprak de professor in één van zijn lectures over de ontwikkeling van computerspellen door de jaren heen. De oudste computerspellen waar iedereen kennis mee kon maken (je had nog geen computer thuis) waren natuurlijk oude arcade games, zoals Space Invaders, Pacman en…Donkey Kong. En daarbij noemde hij een favoriete film van hem over dat onderwerp: The King of Kong: A Fistful of Quarters (nee, geen Dollars).

Goed, het is geen film, maar een documentaire. En hij was me ook al eens eerder aangeraden door iemand. Nu dan toch maar gekeken. Het gaat over de missie van een Amerikaan om het wereldrecord Donkey Kong te verbeteren. Deze man, Steve Wiebe, is een eigenlijk een vrij sympathieke en normale vader en leraar (okee, met een iets overdreven Donkey Kong hobby), die thuis een oude spelkast heeft staan waar hij een aardig moppie van het bewuste spel op kan spelen. De documentaire begint met een terugblik op een evenement in 1982 waar alle (toen) regerende recordhouders van de belangrijkste spellen bij elkaar kwamen. Daarbij worden nagenoeg alle andere personen in de documentaire ook gelijk voorgesteld (mede op archiefbeeld). De belangrijkste daarvan:

De huidige recordhouder (en schijnbaar een celebrity in bepaalde kringen) met last van een veel te groot ego. Doet ook iets in de hot sauce business.
Diens vriendjes van Twin Galaxies (een clubje scheidsrechters dat alle records bijhoudt en controleert op mogelijke fraude door urenlang naar ingezonden VHS banden van recordpogingen te kijken). Ook een spannende hobby.
En één of andere vreemde snuiter die op zijn beurt weer ruzie met ze heeft (over een record van een ander spel) en graag op foto’s poseert met half-naakte vrouwen.

Walter Day (in uniform) en Steve Wiebe

Een kleurrijk gezelschap dus. Ik zal niet de hele loop van de documentaire vertellen, want het is fascinerend genoeg om zelf te ontdekken. In het kort komt het er op neer dat onze uitdager gewoon graag een nieuw record wil neerzetten, maar door haat en nijd tussen verschillende mensen en een ons-kent-ons cultuurtje daar maar zeer moeizaam een eerlijke kans toe krijgt. En er ging een wereld voor me open. Je moet natuurlijk eigenlijk niet verbaasd zijn dat mensen zoveel jaren na dato nog zo obsessief bezig zijn met verrichtingen uit begin jaren ’80 (de docu zelf is met name opgenomen in 2005). Het zijn tenslotte Amerikanen. Maar toch..ze nemen het allemaal wel erg serieus. Het leverde voor mij in ieder geval een zeer vermakelijk anderhalf uur aan kijkvoer op, met een ‘held’ die je de winst gunt aan het einde. Ik zou ‘m iedereen aanraden, ook al heb je totaal niets met Donkey Kong of oude arcade games in het algemeen.

Wat ik na het zien van films meestal achteraf nog wel even doe is trivia en achtergronden nalezen. Zo ook hier. Hoe is het na de documentaire verder gelopen? Wat is er waar, verdraaid en gelogen? Zijn er nog records gesneuveld nadien? Wie is de huidige recordhouder? En is er meer om te zien over het onderwerp? Nou, in ieder geval is er nog een ándere documentaire (ook uit 2007) die schijnbaar meer in algemene zin gaat over het wereldje en (voor een deel) dezelfde mensen (Chasing Ghosts: Beyond the Arcade). Die ga ik ook maar eens kijken denk ik zo.